Mirko Marchesi - włoski projektant gier
GigamicSalonik matematyczny "Od smyka do matematyka"
ul. Racławicka 11/1B (wejście od podwórza)
53-149 Wrocław
tel. 71 361 27 41
https://matmaigry.pl/
czynne: poniedziałek–piątek, godz. 9:00–18:00
planszóweczka.pl
(DH Astra stoisko nr 144 na I piętrze)
ul. Horbaczewskiego 4-6
54-130 Wrocław
tel. 792 301 796
http://www.planszoweczka.pl/
To szybka i emocjonująca gra strategiczna. Powstała w 1997 roku jako ulepszona wersja gry Blockade tego samego autora. Zasady gry można opisać dwoma słowami: blokuj i licz. Chociaż są one bardzo proste (dzięki czemu gra dostępna jest nawet dla młodszych dzieci), to rozgrywka potrafi wciągnąć i rozemocjonować osoby w każdym wieku. Wszystko zależy od zastosowanej strategii i wyobraźni, gdyż podczas gry czystą planszę zamieniamy w gąszcz labiryntowych korytarzy.
Celem gry jest przejście pionkiem na drugą stronę planszy. Zwycięża osoba, która zrobi to pierwsza. Pozostali gracze starają się ją zablokować, stawiając płotki. W swojej turze gracz może albo przesunąć swój pionek o jedno pole, albo postawić jeden płotek. Blokowanie przeciwników można rozpocząć w dowolnym momencie gry, ale liczba płotków jest ograniczona, więc gracze cały czas muszą obserwować sytuację na planszy, liczyć płotki swoje i przeciwników oraz przewidywać ich posunięcia, by podjąć decyzję, który ruch w danej chwili bardziej się opłaca.
Gra kształci wyobraźnię geometryczną, zdolność przewidywania ruchów przeciwnika, planowania i rachowania w pamięci. Liczenie jest zresztą jedną z najważniejszych czynności w tej grze. Liczymy, ile ruchów zajmie nam dotarcie do celu, a ile przeciwnikowi, ile mamy możliwości, by zablokować przeciwnika, ile płotków mamy do dyspozycji, a ile ma ich rywal.
Quoridor powstał jako ulepszenie gry Blockade autorstwa Mirko Marchesiego i Philipa Slatera wydanej latach 70. XX wieku oraz gry Pinko Pallino autorstwa Mirko Marchesiego wydanej w 1995 roku. Od kiedy gra debiutowała w 1997 roku, została zasypana wyróżnieniami i nagrodami, m.in:
1997 - Mensa Select USA - zakwalifikowana do 5 najlepszych gier roku - 1997 - Gra Roku w USA - przyznana przez Games Magazine
- 1997 - Gra Roku - Belgia
- 1997 - Best Bet of the Toy Testing Council – Kanada
- 1997 - Spelgut – Niemcy
- 1997 - Grand Prix du Jouet – Francja
- 1997 - Prix d’Excellence des Consommateurs - Consumer’s Toy Award – Quebec, Kanada
- 1998 - Games 100 Selection w USA - przyznane przez Games Magazine
- 1998 - Gra Roku w USA - przyznana przez Games Magazine
Wszystkie elementy (kwadratową planszę do gry z 81 polami, 4 pionki i 20 płotków) wykonano z drewna solidnie i starannie. W pudełku znajduje się również instrukcja i woreczek do przechowywania drobnych elementów gry.
W wersji dla dwóch graczy ustawiają oni swoje pionki naprzeciw siebie na środkowym polu przed linią startową, a w specjalnie przygotowanych szczelinach umieszczają po 10 płotków.
W swojej turze gracz może przestawić pionek albo ustawić płotek - przeszkodę dla przeciwnika. Jeśli gracz nie posiada już płotków, może tylko poruszać pionkiem. Pionek można przestawiać o jedno pole w pionie (w górę lub w dół planszy) lub w poziomie (w lewo lub w prawo).
Płotki ustawia się w szczelinach planszy tak, aby oddzielały prostokąty składające się z dwóch kwadratowych pol każdy.
Ustawionych na planszy płotków nie można przeskakiwać, należy je obejść.
Gracz może przeskoczyć nad pionkiem przeciwnika, jeśli stoi on na sąsiednim polu i jeśli między nimi nie ma płotka.
Jeśli płotek znajduje się bezpośrednio za przeskakiwanym pionkiem, to przeskakujący może zająć pole na prawo lub na lewo od pionka przeciwnika.
Nie wolno całkowicie zablokować przeciwnika. Musi on mieć możliwość dotarcia do celu. Przez stawianie płotków można go jednak mocno spowolnić. Przeszkody można ustawiać nie tylko po to, by zablokować przeciwnika, ale także by ułatwić sobie dotarcie do celu, czyli do linii startowej przeciwnika. Trzeba jednak pamiętać, że raz postawiony płotek zostaje w danym miejscu do końca gry, nie wolno go przestawiać ani usuwać. Gra kończy się w chwili, gdy jeden z graczy przekroczy w dowolnym miejscu linię na przeciwległym końcu planszy.
W wersji dla 4 graczy każdy z nich otrzymuje 5 płotków i ustawia swój pionek na środkowym polu przed linią startową, każdy na swoim brzegu planszy. Zabronione jest przeskakiwanie w jednym ruchu więcej niż jednego pionka, tzn. każdy pionek musi być przeskakiwany pojedynczo. Pozostałe zasady są takie same, jak w wersji dla 2 graczy.
Blokowanie przeciwnika jest możliwe już od pierwszego ruchu, jednak w ten sposób utrudniamy sobie dostęp do jego linii startowej i pozbywamy się płotków. Warto zaczekać z blokowaniem do momentu, kiedy miniemy już przeciwnika.
Liczba płotków jest ograniczona. Bywa, że dzięki płotkom zmusimy przeciwnika do nadłożenia drogi, należy jednak dobrze przeliczyć ruchy dzielące nas od celu i nie pozbywać się wszystkich płotków, podczas gdy przeciwnik ma ich jeszcze całkiem dużo, gdyż może on wykorzystać ten fakt i spowolnić naszego pionka na tyle, by wygrać.
Ustawiane płotki tworzą szereg korytarzy (stąd wzięła się nazwa gry). Czasami na planszy powstaje labirynt lub ślimak. W takiej sytuacji szala zwycięstwa przechyla się na stronę tego gracza, który pierwszy odetnie drogę przeciwnikowi.
Czy wiesz, kto z wrocławskich matematyków został uwiecz-niony na tym znakomitym portrecie w piżamie? Kto jest autorem tego obrazu? Gdzie można go obejrzeć?
Jako młody chłopak Knaster ożenił się z poznaną w Paryżu Marią Morską - muzą Skaman-drytów (zm. w 1945 roku). W czasach wrocła-wskich jego drugą żoną była Regina Lewandowska. Pierwszej żonie Knastera poświęcona jest książka Hanny Faryny-Paszkiewicz "Opium życia".
Steinhaus twierdził, że nazwisko Knaster brzmi w dopeł-niaczu Knastra, a sam Knaster upierał się przy formie Knastera. 
